Bunca zaman kendimi öyle bir fanusa yerleştirmişim ki; o kadar ince o kadar kırılgan bir camda büyütmüşüm ki o cam en ufak bir darbede çatlamış.
Sonra bir gün bi' vurgun yemişiz misalen.Fanustaki oksijen bitmiş havaya saçılanların da her bir zerresini ellerimle yakalamaya çalışmışım.
Veyahut fanustaki su bitmiş ben yerde kalan cam kırıklarının arasında elimle tek tek topladığım "can kırıklarımı" birleştirip bir kayık yapmışım kendime.
Yaptığım kayıkta o ince ve kırılgan camdan yapılmış yine dağılmışım, batmışım.
Ama bu sefer ilk darbede
Ve kalbimin içinde kocaman bir arbede
Sonsuzluğa uyanıyor; yeni bilinmezliklere, yeni sensizliklere...
Sezen Aksu'yu gerçekten çok severim. Taslakta bulduğum bu yazımı onunla taçlandırmak istedim. Umarım beğenirsiniz. Sağlıcakla kalın. 🌸
