Turgut Reis- Öykü/ Kelime Oyunu

 DENIZ,KAYIKÇI,DEDE,SİMİTÇİ,ARABA 

Güneş yeni yeni batmaya başlamış,ben küçük bir taburenin üstünde oturuyor uzaklara dalmış aklımdan geçenleri düşünüyordum birden bir el uzandı arkamı döndüm "Baba. Hoş geldin." babam başını hafifçe salladı "Hoş buldum hoş bulmasına da... Nerelere dalmış benim güzel kızım?" yaptığım,hissettiğim şeyleri ister istemez dışa vuran,belli eden bir insanımdır o anda da bunu yaşıyorduk. "Hiiç... Öyle teknelere bakıp güneşe doğru nasıl kaybolduklarını seyrediyorum." teknelere uzun uzun baktı sonra yoldan geçen simitçiye bakıp arabasına doğru yürüdü "Ustam! İki simit,iki çay verebilir misin?" babam bir şey anlatacağı zaman yiyecek,içecek ister bir denli iç çekerdi. "Teşekkürler eline sağlık... al bakalım" simit ve çaylar gelmişti, Simitçiye teşekkür edip parasını verdikten sonra bana döndü "Sana bir kayıkçı hikayesi anlatayım mı?" başımı hızlıca salladım "Öyleyse dinle şimdi. Bir zamanlar bir balıkçı varmış. Hangi limana  kayığını yanaştırsa o liman berekete uğrar balıklar akın edermiş bir rivayet de odur ki yalnızca bu uğuru denizdeymiş. Normalde sakar,uğursuz bir adammış. Bu adam bir gün denize açılırken teknesinde yeşil bir şişe bulmuş. Açmış bakmış bir not evirmiş,çevirmiş sonra açmış okumaya başlamış." babam o sırada sesini kalınlaştırdı "Bu bir hazine ve sen buldun şimdi çöz bilmeceyi senin olsun." devam etti "Adam evirmiş, çevirmiş sonra ne yaptı dersin? Denize fırlatmış. Günler geçmiş bir tane daha bulmuş açmış,bakmış aynı not yine atmış sonra bir tane daha gelmiş en sonunda dayanamamış kırmış dümeni gitmiş hazine olduğu söylenen bilinmeyen diyara." sustu. Uzaklara daldı. 

Dayanamayıp sordum "Eee sonra ne olmuş?" "Sonrası meçhul kimse bilmiyor biri der ki alabora oldu kayığı,biri der ki gidemedi bile başına bir iş geldi." sonunun bilenemezlik ile bitmesi üzmüştü ama yinede sevdim "Peki adı neymiş kaptanın? Ne zaman olmuş bu olaylar?" gözleri dolu dolu baktı,eli ceketinin cebine gitti bir fotoğraf çıkardı "İsmi Turgut Reis." o an benim de gözlerim doldu ağzımdan şu sözler çıktı "Ama... Dedem." babam uzaklara daldı "Evet,kızım. Deden." dedem hakkında pek bir şey bilmesem de yine de o olduğunu anlamıştım.Fotoğrafın arkasını çevirdiğimde ise "Sene 1970. İzmir, Foça. Turgut Reis" yazısını gördüm ve babama sarıldım. Akşam güneşini birlikte seyredaldık. Denizin güzelliği,İzmir Foça'da...

Sevgili Kırmızı Ruh'un  başlattığı bu etkinlik için teşekkür ederim. Gerçekten zevkliydi. Yazma şansını verdiği için Sevgili Deep'e de teşekkür ediyorum :)